زبان نیز مانند فرهنگ، خوب و بد ندارد و هیچ زبانی را نمی توان بهتر و
برتر از زبانی دیگر دانست. اما هرچه گویشوران و کاربرانِ زبانی در گسترهٔ نوآوری
کوشاتر و سازنده تر باشند، زبانشان ورزیده تر خواهد شد. ورزیده ترین زبان، زبانِ
پرکارترین و کوشاترین مردمان است. برای نمونه، زبان انگلیسی با آغازِ انقلاب صنعتی
اروپا چنان ورزیدگی و افزایش واژگانی یافت که اکنون ژرفا و گسترای آن از هر زبانِ
دیگری در جهان بیشتر است. از آغاز انقلاب صنعتی تاکنون، هربار که پدیدهٔ صنعتی
تازه ای ساخته شد، واژگان تازه ای نیز برای قطعه ها و بخش ها و نیز برای شیوه
کارکرد آن ساختند. از دوربین ساده عکاسی گرفته که از بیست قطعه ساخته می شد تا جت
بوئینگ ۷۴۷ که بیش از هفت میلیون قطعه در آن بکار
رفته است و هر قطعه نیز نام ویژه ای دارد. برای نمونه، همان دوربین ساده عکاسی،
واژگان تازه ای چون لنز، عدسی، دیافراگم، سنسور، فیلم، فتو، فریم، فوکوس، فلاش،
نگاتیف، پوزتیو و… را با خود آورد و بسی واژگان دیگر در پیوند با عکاسی، مانند
عکاسباشی، دروببین چی، فتوشاپ، زاویه، سکانس، کادر، آتلیه، میکس، ضدِنور و لوکیشن.
البته این چندی از واژگان تازه ای ست که صنعت عکاسی به زبان فارسی افزود. در زبان
انگلیسی شمارِ این واژگان، بسی بیش از این است.
نمونه ایرانی این چگونگی را باید در پروژه هسته ای حستجو کرد. این
پروژه واژگان تازه ای مانند؛ رآکتور، سانترفیوژ، هسته ای، پادمان، آب ِسرد، کیک
زرد، بُرد – بُرد، راست آزمایی و برجام را به فهرست واژگانِ زبان فارسی افزود و
واژه های دیگری مانند؛ اورانیوم، پلونیوم، ان پی تی، فکت - شیت و…. را نیز سر زبان
ها انداخت.
بـــله، زبان پیرو کنش ها و کوشش های اجتماعی ست. چیزی مانند دماسنج
که به خیزوخواب هوا پاسخ می دهد. هرچه اقتصاد جامعه ای پویاتر باشد، زبان اش
پربارتر و رساتر است.
